Ik ben je Moeder..

Ik was zestien en kreeg te horen dat ik waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen.
Of ik zou er jong aan moeten beginnen.

Ik wilde heel graag kinderen. En het geluk was aan mijn kant.

Ik had een vriend en die wilde ook kinderen dus lang wachten hoefde niet.

Ik herinner het mij als de dag van gisteren, ik ben tweeëntwintig jaar de assistente van de gynaecoloog verteld dat de test positief is. De hormonen hebben hun werk gedaan. Ik ben zwanger. En vanaf dat moment groei jij in mij.

De weeën beginnen en met 37 weken gaan we onderweg naar het ziekenhuis. In de auto kies ik je naam en elf uur later lig jij op mijn borst.

Je was zo klein amper vier pond vanaf het begin heb je al moeten vechten voor je bestaan.

Na tien dagen onder een speciale warmte lamp in het ziekenhuis ben je sterk genoeg. En mag je mee naar huis.

We genieten een jaar als gezin. Dan gaan wij, je ouders uit elkaar.

Jij blijft bij je vader in huis. Ik verhuis tijdelijk naar een vriendin.

We komen co ouderschap overeen. Op maandag dinsdag woensdag ben je bij mij, donderdag vrijdag bij je vader en de weekenden in overleg. Tot ik een eigen huis heb, bezoek ik jou bij je vader.

Gelukkig heb ik vrij snel een eigen huis en heb jij ook bij mij een eigen kamer.

Je vader krijgt een vriendin. Ik ben blij voor hem. Je krijgt er ook een grote broer en zus bij. Jullie komen met zijn drieën gezellig bij mij langs om tussen de middag een boterham te eten.

Ik krijg ook een vriend. Ik stel hem aan je vader voor. Helaas worden er opmerkingen gemaakt over zijn afkomst uit Noord Holland.  Nu geeft mijn vriend geen draad om voetbal maar blijkbaar als je uit Noord Holland komt ben je voor Ajax en dus een jood.

De toon is gezet. En het contact tussen ons vieren wordt slechter.

De omgang en overleg worden ook steeds problematischer.

Na een bemiddeling bureau een traject bij jeugdzorg wordt het een rechtszaak.

Twee weken voor de rechtszitting escaleert de boel.

Je komt bij mij binnen en laat trots je tweede oorbel zien, die jou vader zonder overleg in je oor heeft laten schieten. Hier ben ik helemaal niet blij mee. Ik haal je oorbellen eruit.

Vanaf dat moment mag mijn zoon geen oorbellen meer dragen.

Als je op woensdag terug naar je vader gaat doe ik de oorbellen in je jaszak.

Dit had ik achteraf beter even tegen je kunnen zeggen.

Want als jij bij je vader aankomt en je vader ziet dat je geen oorbellen in hebt.

Stapt hij met jou en zijn vrouw in de auto. En zet de achtervolging in.

Als ik thuis kom en naar de deur loop wordt ik in het nauw gedreven door je vader en zijn vrouw.  Ik probeer nog te zeggen dat de oorbel in de jaszak zit. Maar daar ging het al lang niet meer over. Er is een hoop geschreeuw en verwijten. Het geschreeuw van jou gaat door merg en been en gaat boven alles uit. Waarop mijn man naar buiten komt. Hij springt tussen beide. Ik haal uit..  Waarop de vrouw van je vader het pad af slingert en neer gaat.

Als de rechtszitting geweest is ligt alles van a tot z vast.

Zo ben jij op maandag, dinsdag,  woensdag en eenmaal in de drie weken een weekend bij ons.

Nu de rust weer redelijk is wedergekeerd kunnen we genieten van ons gezin. Ondertussen heb je bij ons ook een broertje en een zusje.

Ik ben altijd dankbaar geweest dat jij en je kunstvader zoals jij dat mooi noemt een goede band hebben. Jullie kunnen goed praten en stoeien als vader en zoon. Tot ergernis van moeders, soms!

Je wordt ouder, zit op judo en doet je huiswerk netjes bij huiswerk begeleiding. Je bent een grote hulp voor je moeder en een ontzettende lieve broer voor je broertje en zusje.

Toch merk ik dat het niet altijd lekker loopt. Op de helft van de week ga jij weer naar je vader. Daar zijn andere regels, andere kleding. Eigenlijk leef je in twee verschillende werelden. Die twee werelden botsen. En daar sta jij dan tussenin.

Natuurlijk ben je gek van je vader maar met je kunstmoeder botst het regelmatig.

Je bent elf jaar en zit in groep zeven. Ik praat met jou over hoe het nu gaat. Je wilt rust en je wilt graag bij één gezin horen want iedere keer vijf dagen missen van een gezin maakt dat jij je er vaak maar een beetje bij voelt hangen omdat je dan zoveel mist en niet over alles kan mee praten.

Dat is triest en als ik er over nadenkt, vind ik het ontzettend zielig. Een dergelijk leuke jonge verdient een gezin waar hij zich thuis voelt en bij hoort.

Waar wil je wonen..? Want hoe moeilijk ook dan zal je moeten kiezen voor één gezin.

Bij jou, mama…! Mijn hart maakt een sprongetje. Nee eigenlijk een dansje. Ik ben natuurlijk super blij.

Hoe nu verder.

Contact met jou vader is er niet ondertussen loopt al het contact via zijn vrouw. En ik zit er niet echt op te wachten om dit met haar te bespreken. Ik denk dat ze mij niet eens geloven. En mijn zoon staat ook niet echt te springen om het nieuws aan zijn vader te vertellen. Mijn zoon wil geen conflicten, geen ruzie of straf. Dan naar de jeugdrechtswinkel. Hij mag daar een brief opstellen waarin hij verteld waarom dat hij bij mij wil komen wonen. Onpartijdig helemaal zijn brief zonder invloed van buitenaf. Ik heb de brief niet gelezen wel vertel jij dat de mensen die jou hebben geholpen met jou brief met verbazing hebben geluisterd naar jouw verhaal en soms geschokt reageerde.

Voor ons is het bijna normaal de verwijten het namen noemen je raakt eraan gewend. Maar op zo een moment realiseer je, je dat het toch echt niet normaal is.

Echter wordt de brief niet naar je vader verstuurd maar naar de rechter. Binnen twee weken hebben we een reactie. Jij mag op gesprek komen bij de rechter, nog een tweede gesprek volgt. En bij dit gesprek wordt ik ook naar binnen geroepen.

Deze jeugdrechter is er voor als kinderen iets willen en geen van de ouders staan achter het kind. In dit geval sta ik achter mijn kind. En kan ik, beter een rechtszaak beginnen mocht dit nodig zijn. Prima dan doen we dat. Jij bent hevig teleurgesteld. Maar echt, het is goed zo. Laat mij de kar maar trekken.

Ik heb een hele fijne advocate.

We leggen contact met jou vader. Dit is ontzettend spannend, in eerste instantie reageert hij rustig. En lijkt het erop dat hij onze zoon gelooft en wil doen wat hem gelukkig maakt. Helaas is dit van korte duur. Hij denkt dat ik er achter zit. En heeft een aantal eisen. Waar ik niet mee akkoord kan gaan. Het wordt uiteindelijk een rechtszaak.

Jij mag kiezen je verhaal schrijven naar de rechter of zelf een gesprek hebben met de rechter. Je wilt graag zelf je verhaal vertellen.

Jij vertelt dat jij bij ons met respect word behandeld en dat je graag bij ons wil wonen, voor je rust en het horen bij één gezin.

Jij hebt je zegje gedaan en nu is het aan mij en mijn advocate.

De zitting vindt plaats. Mijn advocate doet het erg goed. Reageert op de beweringen en houd het daarbij. Ik heb geen behoefte aan zwartmakerij.

Voor het eerst krijgt jou vader van de rechter te horen waarom jij bij mij wil wonen.

Ik hoop dat hij de woorden van zijn zoon nu wel gelooft. Al is het nu de beslissing van de rechter.

Binnen zes weken de beslissing. De zes weken worden bijna tien weken..

Eindelijk is de uitslag daar..  Vanaf 10 juli 2012 woon jij bij ons.

Wat andere mensen ook zeggen:

Ik ben je moeder en ik heb je altijd gewild. Ik heb geen spijt van dat ik jou heb gekregen.

Ik weet dat jij van je vader houd en ik zal jullie daarin, nooit in de weg staan.

Je vader en ik zullen geen vrienden meer worden daarvoor is teveel gezegd en gebeurd.

Soms werd ik ontzettend boos en soms ontzettend verdrietig. En handelde dan niet altijd correct en liet mij dan meeslepen door mijn emoties.

Ik heb geprobeerd om respect te hebben voor het feit dat jouw vader je vader is. En jou kunstmoeder er was als ik je niet kon troosten. Ik ben blij dat dit respect ook door jou is gezien en gewaardeerd is.

Het is niet makkelijk geweest.

Ik hoop dat wij de rust krijgen die wij al zo lang zoeken.
Dat jij de rust krijgt die jij zo verdiend.
Je hoort bij ons gezin voor de volle 100% dat is altijd zo geweest.
Ik hoop dat jij dit ook zult voelen en zo ervaren.

Ik laat je vrij omdat ik je vertrouw.

Omdat ik vreselijk veel van je hou.

Jij bent zo sterkt.

Ik heb diep respect voor het feit dat jij op jouw jonge leeftijd zo voor jezelf durft op te komen.

Wat een doorzettings vermogen en een positiviteit. Jij kunt alles bereiken.